Woord & Beeld, de ultieme combinatie
Mijn gedachten nemen 24 uur per dag een loopje met me. Ze vormen een woordentsunami in mijn hoofd, waar geen einde aan lijkt te komen. Om die warboel aan gedachten een beetje te ordenen breng ik ze in beeld, zowel visueel als met woorden. Om belangrijk en onbelangrijk, leuk of niet leuk, maar ook waar en niet waar te onderscheiden. Je moet tenslotte niet alles geloven wat je denkt.
Ik denk, luister, lees en observeer. Verhalen komen en gaan.. Over mezelf of over anderen. Volledig verzonnen of bestaand en aangevuld met mijn fantasie. Een gevoel of mening, een emotie, een gebeurtenis. Alles is mogelijk.
Als er zich een verhaal aandient, verschijnen de woorden als vanzelf op papier. Onder het schrijven vorm ik in mijn hoofd het beeld er al bij, of ik bepaal na de afronding welk fragment ik extra wil benadrukken. Dat beeld werk ik uit in een potloodtekening, gecombineerd met gemengde technieken.
Zo ontstaat Woord en Beeld, voor mij de ultieme combinatie.
Veel lees- en kijkplezier!
Pauline
Mijn naam is Leo. Ik sta op de hoek van de Spilstraat en de Breedeweg. Als de schemer invalt ga ik branden, en bij het ochtendgloren doof ik weer. In de winter draai ik overuren, in december bijgestaan door de kerstverlichting. In de zomer doe ik het lekker rustig aan.Ik
Hoe zou ze zijn? Vraagt hij zich af. Hoe zou haar stem klinken? Zou ze, net als hij, super onzeker zijn? Waar zouden ze het over hebben? Zouden er stiltes vallen, of zouden ze veel te bepraten hebben? Felix zit in een klein restaurantje. Hij zit expres achterin zodat ze
Zeg dood, mag ik je iets vragen? Waarom kom jij altijd ongelegen? Weet je wel dat wij nooit op jou zitten te wachten? Tja, misschien als lijden ondraaglijk wordt, maar dan ben je allang onder onze huid gekropen, en hebben wij ons gewonnen gegeven. Ik weet ‘t, je bent sterker,
Iedereen wil hem, het chocoladekoekje, maar hij wordt vaak weerstaan. Het imago ‘jij bent niet goed voor mij’ heeft zich in hem vastgezet. Dus men wil hem, maar ook weer niet. Hij vindt het maar verwarrend. Spijt, nog zoiets. Als iemand besluit hem te eten, is het nooit vol overgave.
Ik heb drie mannen. Niek Stan en Cees. Met dat ‘hebben’ zullen ze het hoogst waarschijnlijk niet eens zijn, maar zo voelt ‘t nu eenmaal. We schrijven, alle vier. En dat doen we met een onuitputtelijk enthousiasme. Vanaf de eerste les van de basismodule op de schrijfacademie in Eindhoven zitten
‘Goedemorgen buurvrouw.’ Net te laat om weg te duiken zie ik de buurvrouw met haar hoofd boven de heg uitkomen. ‘Heb je ’t al gehoord, van de dochter van de bakker? Zwanger. Ik kijk er niet van op hoor. Ze was altijd al een beetje een lellebel.’Altijd al? Denk ik.
