Hoe zou ze zijn? Vraagt hij zich af. Hoe zou haar stem klinken? Zou ze, net als hij, super onzeker zijn? Waar zouden ze het over hebben? Zouden er stiltes vallen, of zouden ze veel te bepraten hebben? Felix zit in een klein restaurantje. Hij zit expres achterin zodat ze

Zeg dood, mag ik je iets vragen? Waarom kom jij altijd ongelegen? Weet je wel dat wij nooit op jou zitten te wachten? Tja, misschien als lijden ondraaglijk wordt, maar dan ben je allang onder onze huid gekropen, en hebben wij ons gewonnen gegeven. Ik weet ‘t, je bent sterker,

Iedereen wil hem, het chocoladekoekje, maar hij wordt vaak weerstaan. Het imago ‘jij bent niet goed voor mij’ heeft zich in hem vastgezet. Dus men wil hem, maar ook weer niet. Hij vindt het maar verwarrend. Spijt, nog zoiets. Als iemand besluit hem te eten, is het nooit vol overgave.

Ik heb drie mannen. Niek Stan en Cees. Met dat ‘hebben’ zullen ze het hoogst waarschijnlijk niet eens zijn, maar zo voelt ‘t nu eenmaal. We schrijven, alle vier. En dat doen we met een onuitputtelijk enthousiasme. Vanaf de eerste les van de basismodule op de schrijfacademie in Eindhoven zitten

‘Goedemorgen buurvrouw.’ Net te laat om weg te duiken zie ik de buurvrouw met haar hoofd boven de heg uitkomen. ‘Heb je ’t al gehoord, van de dochter van de bakker? Zwanger. Ik kijk er niet van op hoor. Ze was altijd al een beetje een lellebel.’Altijd al? Denk ik.

Het lege papier, het kale schilderdoek, de lege pagina op de computer, met de cursor knipperend in de linker bovenhoek. Alles begint bij beginnen. Zo ook voor de kunstenaar. De schilder, de schrijver, de tekenaar, ze beginnen iedere keer weer met niets. Of met een vaag idee, waarbij ze geen